Kamer 209

Er wordt wel eens gezegd dat de reis net zo belangrijk als de bestemming is. In ons geval is de reis in ieder geval erg lang. En hobbelig.
Met hobbelig bedoel ik niet alleen de vrij turbulente vlucht van Schiphol naar Dubai, waarbij we meerdere malen werden verzocht snel weer te gaan zitten en ik ontdekte dat ik blijkbaar ook wagenziek wordt in een vliegtuig, vliegtuigziek dus. Met hobbelig bedoel ik verder dat we enorm veel vertraging hebben opgelopen waardoor we nu op een hotelkamer in Sydney zitten, in plaats van in Auckland. Potjandikkie, wat een gedoe.
Oke, laat ik onze reis even chronologisch vertellen, wel zo logisch (bio-logisch =P). Voor mij (Lusanne) begon de reis om 13.00 in Bathmen, terwijl mama enorm gestressed Bodine en mij snel de auto in wilde werken. Uiteindelijk waren we om 13.25 al op Deventer station. Mama ging de auto parkeren en Bodine en ik gingen een meereis-kaartje voor papa regelen. Blijkt dus dat je geen los meereis-kaartje kan halen, maar mocht je met 40% karting willen reizen, dat je dan eerst een OV-chipkaart moet aanschaffen. Bodine en ik vinden dit nog steeds idioot, maarja, papa heeft nu ook een anonime OV-chipkaart. Onze trein (14.02 naar Schiphol) kwam mooi op tijd aan en Gideon, als de slimme jongen die hij is, stak zijn hoofd uit de trein zodat we hem snel konden vinden. De coupe zat iets te vol om direct samen te kunnen zitten, maar grotendeels van de reis hebben we gezellig samen gezeten en 2 zakken snoepjes (met dank aan Stella) leeg gegeten.
Misselijk aangekomen op Schiphol gingen we vol enthousiasme op zoek naar de gate. Blijkt dus dat we pas 3 uur van te voren kunnen inchecken, sta je daar met je goede gedrag. Dus toen hebben we eerst onze tassen maar laten insealen. Voor mijn tas (24,85kg) heb ik een prachtig rode backpackhoes aangeschaft, dus geen plastic nodig. Gideons tas (maar liefst 31,2kg zwaar!!) is wel ingesealed. Nadat we natuurlijk het overtollig gewicht uit zijn tas bij mijn tas in hadden gestopt. Ik wil nog wel even zeggen dat Gideons tas dus ZWAARDER was dan mijn tas, verzamelwoede- of te-veel-spullen opmerkingen tegenover mij zijn dus niet meer toegestaan ;) Met de netjes beladen tassen gingen we op weg naar een heerlijk pizza tentje dat Bodine ons aanrade. Hier hebben we wat gedronken en (met honger) gewacht op Gideons ouders zodat we van de pizza’s konden genieten. Uiteindelijk bleek dat er nog een hele collonne voor Gideon naar Schiphol zou komen!! Naast zijn ouders zijn oma van Dijk, opa en oma Krol en Jeroen (neef, niet zwager) ons komen uitzwaaien. Samen met Nienke, Robin, Geoffrey, mijn zusjes en mijn paps en mams maakte dit een prachtig uitzwaai comite. Gelukkig was iedereen, ondanks files en handrem-trekkende-poepzakken, op tijd op Schiphol.
Het afscheid zelf was erg emotioneel, meer dan ik had verwacht. Het is nog steeds niet echt doorgedrongen, maar wij gaan jullie een heel jaar niet zien! Een heel jaar!! (Met uitzondering van bezoekende ouders en een mogelijke Thailand-party =D). Een jaar is wel erg lang. Maar blijkbaar ook erg snel weer voorbij, zo heb ik gehoord ;)
En toen de 6,5 uur durende vlucht naar Dubai met de Boeing 777-300ER. Ik moet zeggen dat het vliegtuigvoer bij Emirates erg goed te doen is!! Zelfs om 23.30. Gideon en ik hebben, uitermate solidair, samen Transformers 4 gekeken. Zelfs als ik m’ n scherm weer eens op pause zette, dan stopte Gideon zijn beeld ook totdat beide films weer synchroon liepen. Wat een lief vriendje heb ik toch. Eenmaal aangekomen in Dubai liepen we tegen de eerste echte hobbel aan, onze vlucht naar Sydney was vertraagd, 5 uur vertraagd. Dus toen zijn we het vliegveld maar gaan verkennen. Wat wel even wat zoek- en vraagwerk nodig had, wat een groot en lasting vliegveld, ik zou enorm zijn verdwaald zonder Gideon. We hebben zelfs nog even wat slaap kunnen pakken op een aantal lekkere ligstoelen. Slapen was hier niet geheel zonder risico, want in de hal vlogen meerdere vogels rond (en ik hou niet van vogelpoep op mn hoofd). Ik vraag me nog steeds af hoe die vogels daar gekomen zijn.
Toen we uiteindelijk in het vliegtuig naar Sydney zaten (een Airbus A380, GROOT vliegtuig) bleek er een passagier onwel geworden, dus eerst moesten zij en haar baggage weer uit het vliegtuig gehaald worden. Huppa, extra uurtje vertraging erbij. Dus onze aansluiting naar Auckland gingen we zeker missen. De vlucht Dubai-Sydney duurde maar liefst 13 uur en 20 minuten (!!!). Ik was er naar 8 uur ook wel helemaal klaar mee. Voor mij was deze vlucht veel slapen, films kijken (Lucy, Hercules, Pompeii) en weer eten!! We kregen zowel diner als ontbijt, jumjum! Ik heb de hele reis mijn telefoon nog op Nederlandse tijd staan, dus zo nu en dan keek ik even hoe laat het was bij jullie. Dan lagen wij te slapen onder een met sterren bezaaide hemel en was het bij jullie bij wijze van half 2 ‘s middags. Hele rare gewaarwoording. Gideon heeft ook echt enorm schattig liggen slapen in het vliegtuig, ookal was hij soms erg lasting wakker te maken. Mijn vingers in z’n mond steken, kietelen, lief praten, duwen tegen z’n arm, niets was effectief. Totdat hij ging snurken, toen heb ik hem toch maar even iets ruwer wakker gemaakt.
Nu de grootste hobbel en geloof me, Gideon en ik hadden het op een gegeven moment zo enorm gehad!! Eenmaal geland in Dubai werden we doorverwezen naar het grondpersoneel van Qantas (onze vliegmaatschappij). Hier kregen we beiden een nieuw vliegschema, dat tot onze verbazing van elkaar verschilde. Dus daar eerst maar eens achter aan. Gelukkig kon Gideon zo overgezet worden op mijn vlucht. Mooi, geregeld!! Dachten we… Toen we doorliepen naar de balie om onze boarding passen op te halen, bleek dat we Nieuw-Zeeland niet in mochten zonder visum/ETA voor Australie. Omdat je moet kunnen aantonen dat je Nieuw-Zeeland weer uit kan (en dan altijd naar Australie moet). Maar wij wisten niets van een ETA af!! Gelukkig konden we dit erg snel online aanvragen. Die van mij was direct goed gekeurd, maar die van Gideon bleef maar aangeven “processing” en onze vlucht zou met een uur al vertrekken!! Toen bleek dat het niet eens zeker was of we mee konden met deze vlucht. Dus wij het hele vliegveld overlopen van de Qantas balie (ene hoek van het vliegveld) naar de Air New Zealand balie (ander hoek) waar onze nieuwe vlucht van zou zijn. Wat een gestress!! Uiteindelijk kregen we bij de Qantas balie te horen dat we helemaal geen ETA nodig hebben, omdat we een Working Holiday Visa voor Nieuw-Zeeland hebben…. Dus als dat geren en gestress was voor niets. Maar de hobbels waren nog niet over, we konden niet meer mee met de Air New Zealand vlucht, want deze zat vol. Potverdorrie!!
Dus zitten we nu in een hotelkamer in Sydney (die we overigens zelf moeten betalen, niet tof). En hier blijven we totdat we morgen om 9.45 eindelijk naar Auckland kunnen vliegen. Eindelijk. Dan arriveren we 23 uur en 15 minuten later dan verwacht in Auckland, wat een reis. En wat een hobbels.
Dus ons avontuur begon, nou ja, erg avontuurlijk. We hebben gewacht, gerend en kennen Sydney Airport nu beter dan verwacht. Ondanks alles, de enorme stress, het feit dat we allebei kapot zijn end at we daardoor ook gaan mopperen tegen elkaar, ben ik nog steeds enorm blij dat ik samen met Gideon dit avontuur ben aangegaan. En ik weet zeker dat we problemen op ons pad samen kunnen en zullen oplossen. Dus ook nu was de reis erg belangrijk. Alhoewel ik onderhand ook graag op onze bestemming zou zijn ;)