Inhaalblogje 1.2: RAID Open Water Course (Level 20
Door: Lusanne
Blijf op de hoogte en volg Gideon
08 Januari 2015 | Nieuw Zeeland, Auckland
WE HEBBEN EEN DUIKCURSUS GEDAAN!! =D whoop whoop!!
Er zit een erg leuk duikwinkeltje in Silverdale, waar Gideons stagebedrijf ook zit, en daar zijn we heen gegaan voor onze duikcursus. Gideon had namelijk een super aanbieding gevonden online (51% korting) en na even overleg op een luie zondagochtend, hebben we besloten om ons duikbrevet te halen. Dus zo gezegd zo gedaan en toen bevonden we ons in de HQdiveshop in Silverdale. Hier hielp een erg behulpzame jongeman (Lachie Makene) ons om de cursus te plannen en hebben we ons ingeschreven voor de cursus van de 27e-29e december. Daarna zijn we als 2 kindjes in een snoepwinkel door de duikwinkel gegaan (ik wil nog steeds dolgraag een eigen wetsuit!!) en hebben we duikbrillen, snorkels en flippers bekeken en geprobeerd. Ik heb blijkbaar een makkelijk hoofd, want bijna alle brillen pasten mij en daarom heb ik de goedkoopste gekozen, die ook nog eens het beste paste. Ik vond het wel een beetje impulsief om direct die dag alle spullen aan te schaffen, dus hebben we Lachie vriendelijk verteld dat wij (oftewel ik, want Gideon was al om) nog even over de aanschaf wilden nadenken. Die avond was ik al om en de volgende dag is Gideon alle spullen gaan aanschaffen nadat hij klaar was met werk.
Dag 1: 27 december. De duikcursus begint! Spannend, spannend. We zijn op tijd opgestaan en waren dus ook lekker vroeg al bij de duikshop. Nadat iedereen (op 2 laatkomers na) gearriveerd was, werd uitgelegd wat we de komende 3 dagen zouden gaan doen en wat het betekende om ons brevet te hebben. Toen de laatkomers binnen kwamen hadden wij ons allemaal al geintroduceerd en de instructeurs zeiden dat ze nu hun introductie zingend moesten doen. Helaas hebben ze gewoon verteld wie ze waren en waarom ze de duikcursus gingen doen.
Na de introductie kregen we uitleg over de materialen die we zouden gebruiken, wat het is, hoe alles werkt, etc. We hoorden veel bekende termen uit de theorie die we moesten kennen (voor de duikcursus moesten we online 9 toetsen doen over verschillende onderwerpen met een eind-examen. Als je dit examen niet had gehaald, mocht je niet deelnemen aan de cursus), maar het begon nu wel wat meer te leven. Na de uitleg kregen we allemaal onze eigen CBD (Hahah geweldig dit, Lusanne heeft mij, toen ik altijd BCD zei verteld dat het een CBD was, dus dat heb ik toen een aantal dagen gebruikt… Maargoed, dit dus opgezocht en ik had weldegelijk gelijk!! Het is een Bouyancy Control Device! we lezen eigenlijk altijd elkaars blogs nog even door voordat we iets posten… nou de CBD wat eigenlijk een BCD heet wordt dus bij deze veranderd! ) Het BCD dus, is een soort van drijf-vest, regulators (slangen met mondstukken), gewichtsgordel en wetsuit. Ook kregen we allemaal 1 tank gevuld met lucht. Met al deze spullen in de auto geladen gingen we op weg naar het zwembad, een stukje verderop.
In het zwembad moesten we eerst 2 conditietesten doen; 8 baantjes zwemmen (200m) en 10 min watertrappelen/drijven. Gideon en onze instructeur (Tony Graimes, Lochie gaf het andere deel van de groep les) hadden een klein misverstandje waardoor Gideon en ik beiden 16 baantjes gezwommen hebben. Ik vond het ook al zo raar dat al die mensen die ik tijdens het zwemmen had ingehaald eerder klaar waren dan ik! Maarja, we hebben in ieder geval bewezen dat we fit genoeg zijn. De 10 min watertrappelen/drijven waren hierna wel echt een heerlijke ontspanning, vond ik in ieder geval. Beetje drijven, beetje muziek luisteren, super chill.
Er zat 1 dame in de groep (en helaas werd ze uiteindelijk in onze groep ingedeeld) die echt absoluut, vreselijk, enorm hulpeloos en vervelend was. Klinkt misschien hard, maar wat een hulpeloze muts. Snap niet hoe zij haar leven doorkomt. Laat me dit even toelichten, alleen in het zwembad al durfde ze niet zonder hulp van haar man het water in, kon ze nog geen baantje zwemmen zonder assistentie en durfde ze de kant niet los te laten. Hoe denk je te kunnen gaan duiken als je niet eens normaal kan zwemmen?? Ik snap er niets van. We hebben wel geprobeerd dit geen domper te laten worden op het hele verhaal maar soms was dit echt niet te doen. Zelfs bij de een na laatste duik moesten Gideon en haar man, haar gewichtsgordel weer om haar heen doen omdat ze die blijkbaar los had gemaakt. Nou, Gideon was er al helemaal klaar mee want die had soms wel een beetje lugubere neigingen.
Maarja, na de conditietesten begon het duiken, dus alle spullen aantrekken (zwaar!! Even een indruk: gewichtsgordel is 10% van je lichaamsgewicht en dat de rest is ongeveer een kilo op 15) en lets go!! We moesten eerst een stukje snorkelen en daarna kregen we nog even kort uitleg over onze materialen. Hierna volgenden verschillende oefeningen onder en boven water (bril af- en opzetten, drijven, gewichtsgordel af- en omdoen, noodlucht toevoer, etc). Dit was best spannend in het begin, zeker onder water je ademhalingsregulator uit je mond halen, los laten en weer terug moeten vinden, maar we werden steeds zekerder en het was uiteindelijk echt enorm gaaf!
Potjandikkie, wat vertel ik veel!
Oke oke, snel maar naar dag 2. Het spreek natuurlijk voor zich dat we na de eerste dag best moe waren en de tweede dag was al het til- en sleepwerk al iets moeilijker. Voordat we naar de duikcursus gingen, hebben we mama opgepikt bij haar hotel. Super dat ze hier is!! We gingen daarna snel op weg naar lake Pupuke, een meer in Takapuna waar altijd veel gedoken wordt. Hier hebben we mama controle over de auto sleutel gegeven en gingen wij snel onze duikspullen klaar maken. Het is echt super tof dat we al onze spullen zelf moeten opzetten, klaar maken en controleren. De eerste duik was vooral om gewend te raken aan duiken in open water (ipv in het veilige zwembad) en om voor het eerst dieper te duiken. Spannend spannend! De zichtbaarheid in het meer was goed, we konden wel zo’n 4m ver kijken dus de bodem was ook goed te zien. Het eerste deel van het meer was bedekt met veel wier, dat erg leek op gras, en dit vond ik toch wel spannend. Mijn creatieve brein zag er overal al zeemonsters uit opduiken. Toen we naar de boei gesnorkeld waren, begon de afdaling. Hierbij was het erg belangrijk om te kunnen equalizen, wat inhoudt dat je de druk op je oren gelijk stelt aan de buitendruk (oren laten “poppen”, net als in het vliegtuig). Bij Gideon en mij ging dit de eerste keer echt enorm slecht, allebei hadden we na ongeveer 3m afgedaald te zijn enorme pijn op onze oren door de druk. Dus snel maar weer naar het oppervlakte toe. Gelukkig heeft Tony, onze geweldige instructeur, mij geholpen; hij hielp me naar beneden zodat ik me alleen bezig hoefde te houden met het equalizen. Blijkbaar moet je iets meer kracht zetten dan ik dacht en uiteindelijk zijn we veilig en pijnloos op de bodem verwacht.
Stel je voor, overal groen water om je heen, het is erg koud en je zit op een bodem vol rotsen en grote stukken beton. Om je heen zit de rest van je duikgroepje, 6 mensen net als jij die leren te duiken, en je instructeur. Het is echt erg koud en nu beginnen de oefeningen. Ik moet zeggen, dat het wel even wennen was. Maar om mijn god, wat gaaf!! Het uitwisselen van je regulator (ademhalingsslang), het vol laten lopen, af- en opzetten van je duikbril, het zoeken van je regulator als je hem kwijt bent, alles hebben we geoefend en met iedere oefening voelde ik me zekerder worden onder water. Wat een goed en machtig gevoel. Ik schrok wel even toen ik mijn duikbril af en op moest doen, want tijdens het opdoen ademde ik wat water in via mijn neus en begon ik te hoesten. Niet het beste idee als je op 7.5m diep onderwater zit. Maar oke, rustig blijven, ademhalen en hoesten zodat je het water kwijt raakt. No problemo! Kreeg zelfs nog een applausje van Tony en de groep. Ook Gideon kreeg wat water in zijn neus en handelde dit rustig en goed af. Ik ben enorm trots! Toen we klaar waren met de oefeningen (en iedereen het onderhand enorm koud had) gingen we gelukkig weer naar het oppervlakte. Oh dear, wat is het dan lekker om in die warmere waterlaag te komen! We moesten via een boot steiger het water weer uit, maar deze steiger was onmeunig glad (Lusannes vertaling: bootsteiger is een langzaam aflopende steiger het water in, via waar boten het water in gelaten kunnen worden). Ik ben helaas onderuit gegleden waarbij ik Lachie bijna het water weer in trok. Maarja, op een blauwe knie na ben ik daarna goed het water uit gekomen.
Lekker geluncht en toen klaar maken voor de 2e duik van de dag. We moesten van tank wisselen zodat we zeker genoeg lucht hadden om de 2e duik te voltooien, dit leverde nog wel grappige situaties op waarbij mensen de tankaansluiting losdraaiden voordat de tank dichtzat (resultaat: enorme lucht uitstoot, geschrokken studentje en iedereen weer op z’n hoede. Gelukkig wel allemaal goed gegaan). Voor de 2e duik gingen we niet via de steiger het water in maar sprongen we van de hoge steiger (Lusannes vertaling: hoge steiger stond op poten van ongeveer 2m boven het water), plons, het water in. Superleuk!! We moesten wel lachen, de niet zo handige dame (Sharon), liep enorm te klungelen op de steiger en onze geniale instructeur Tony vroeg aan haar “Peking Duck, everything ok?” (even een toelichting, Sharon is Aziatisch en had eerder die dag een opmerking gemaakt over de vele ganzen bij het meer en hoe ze die wel zou willen vangen om Peking eend te maken, oftewel Peking Duck.). Volgens mij was Tony onderhand ook wel klaar met dat geklungel van Sharon. Achja, een lach verder lagen we allemaal in het water (behalve Sharon, die durfde niet te springen, liet zich dus maar vallen op de steiger en kon toen niet meer over eind komen. Duurde even, maar uiteindelijk is ook zij met wat meer of minder subtiel geduw van haar man het water in gekomen). We begonnen allemaal naar de boei te snorkelen toen Tony ons liet stoppen, hij was zijn duikbril verloren. Niet echt handig, een zwarte duikbril verliezen in een zeegrasveld, maarja. We hebben even gezocht, niets gevonden, dus reservebril opgehaald en de les ging weer verder. Deze duik ging het afdalen veel en veel makkelijker. Ik voelde me erg goed! Ook nu moesten we nog een aantal oefeningen doen en gingen we een stukje rondzwemmen. Heel erg tof. De duik verliep soepel en nadat we weer aan de oppervlakte kwamen, moesten we onze buddy naar de kant slepen. Aangezien Gideon mij naar de boei toe had gesleept, moest ik hem terug slepen. Lichtelijk vermoeiend, maar het ging. Ben toch best trots op mezelf dat het zo goed ging.
Dus, dag 3! Op naar Mathesons Bay, oftewel de zee in!! Jippie! Mathesons bay is een erg mooie, erg heldere baai (lees tropisch blauw water, zandstrandje, rotsen, kelp en vissen) dicht naast een marine reservaat. We waren erg enthousiast om hier te gaan duiken, ten eerste omdat het gebied zo mooi is, maar zeker ook omdat we nu eindelijk de zee in mochten! De eerste duik gingen we met beide groepen samen het water in en op weg naar een mooie locatie met voldoende diepte (max. 11.4m). Hier hebben we weer een aantal oefeningen herhaald en zijn toen een stuk gaan zwemmen. Tijdens het zwemmen probeerde ik mijn drijfvermogen te reguleren door mijn BCD heel iets op te blazen. In plaats van dat ik iets omhoog ging en niet meer constant de bodem raakte, schoot ik naar de oppervlakte toe! Oeps! Wat leden uit de andere groep keken me raar aan, dus ik daalde maar snel weer af. Eenmaal op de bodem aangekomen bleek Gideon druk op zoek te zijn naar mij (hij was me echt even kwijt), maar gelukkig hadden Tony en hij me bijna direct weer gezien en konden we verder zwemmen. Ik probeerde de hele tijd alle lucht uit mijn BCD te laten (zodat ik niet weer naar boven zou schieten) maar dit ging lastig en gelukkig wilde Gideon mij vasthouden tijdens het zwemmen zodat hij me op de bodem kon houden. Na een flink stuk gezwommen te hebben, vond ik het toch wel raar dat er maar lucht uit mijn BCD blééf komen. Maarja, het zal wel kloppen dacht ik. Totdat ik op een gegeven moment niet meer zo makkelijk adem kon halen. Ik keek snel op mijn drukmeter, bleek ik nog maar 20 bar te hebben!! (minimale hoeveelheid die we moesten houden was 50 bar). Dus snel naar Tony geseind dat ik geen lucht meer had. Hij gaf mij zijn reserve-regulator, we maakten de oefening af en toen moest ik samen met Gideon een CESA uitvoeren, een controled emergency safety accent (een veilige noodstijging). Ging allemaal erg goed, maar ik baalde toch dat door mij de duik snel afgebroken moest worden. Tony, en de rest van de groep, vroegen zich af wat er aan de hand was en verzekerden me dat het niet erg was dat we terug moesten. Voor de 2e duik kreeg ik een andere BCD en alles was weer goed!
Dus, de 2e duik in Matheson Bay. Iedereen had alle oefeningen gedaan, dus we hebben even kort met het compas geoefend en zijn toen lekker een stuk tussen de rotsen en kelp gaan zwemmen. Ik moet zeggen dat het me in het begin wel even tegenviel om met de golfslag om te gaan, maar na een aantal minuten ging dat ook goed. We hebben veel zeeleven gezien, waaronder snappers, zeesterren, leatherjackets, een octopus (die ik helaas gemist heb) en heel veel kelp. Tony ging lekker een stukje cruisen door de baai en ik heb hier enorm van genoten. Op een gegeven moment ging het bandje om onze groepsgenoot zijn flipper los en Gideon en ik schoten snel te hulp. Het voelde zo normaal om onder water dit snel te fixen en ik merkte echt dat ik me zo veel zekerder voelde, zo diep in het water, dan in het begin. Echt een geweldig gevoel.
Na de 2 duiken hebben we alle spullen ingepakt en zijn we terug naar de duikshop gegaan. Hier kreeg iedereen direct al zijn certificaat en een mooi pasje om aan te geven dat we bevoegd zijn om te duiken. De dag werd afgesloten met een biertje (of wat fris voor de minderjarigen en chauffeurs onder ons) en gezellig gelach. Ik vond de cursus echt enorm gaaf, de instructeurs supertof en ik vind het jammer dat het afgelopen is. Maar kijk er wel erg naar uit om zelf te gaan duiken, samen met mijn buddy Gideon.
Er zit een erg leuk duikwinkeltje in Silverdale, waar Gideons stagebedrijf ook zit, en daar zijn we heen gegaan voor onze duikcursus. Gideon had namelijk een super aanbieding gevonden online (51% korting) en na even overleg op een luie zondagochtend, hebben we besloten om ons duikbrevet te halen. Dus zo gezegd zo gedaan en toen bevonden we ons in de HQdiveshop in Silverdale. Hier hielp een erg behulpzame jongeman (Lachie Makene) ons om de cursus te plannen en hebben we ons ingeschreven voor de cursus van de 27e-29e december. Daarna zijn we als 2 kindjes in een snoepwinkel door de duikwinkel gegaan (ik wil nog steeds dolgraag een eigen wetsuit!!) en hebben we duikbrillen, snorkels en flippers bekeken en geprobeerd. Ik heb blijkbaar een makkelijk hoofd, want bijna alle brillen pasten mij en daarom heb ik de goedkoopste gekozen, die ook nog eens het beste paste. Ik vond het wel een beetje impulsief om direct die dag alle spullen aan te schaffen, dus hebben we Lachie vriendelijk verteld dat wij (oftewel ik, want Gideon was al om) nog even over de aanschaf wilden nadenken. Die avond was ik al om en de volgende dag is Gideon alle spullen gaan aanschaffen nadat hij klaar was met werk.
Dag 1: 27 december. De duikcursus begint! Spannend, spannend. We zijn op tijd opgestaan en waren dus ook lekker vroeg al bij de duikshop. Nadat iedereen (op 2 laatkomers na) gearriveerd was, werd uitgelegd wat we de komende 3 dagen zouden gaan doen en wat het betekende om ons brevet te hebben. Toen de laatkomers binnen kwamen hadden wij ons allemaal al geintroduceerd en de instructeurs zeiden dat ze nu hun introductie zingend moesten doen. Helaas hebben ze gewoon verteld wie ze waren en waarom ze de duikcursus gingen doen.
Na de introductie kregen we uitleg over de materialen die we zouden gebruiken, wat het is, hoe alles werkt, etc. We hoorden veel bekende termen uit de theorie die we moesten kennen (voor de duikcursus moesten we online 9 toetsen doen over verschillende onderwerpen met een eind-examen. Als je dit examen niet had gehaald, mocht je niet deelnemen aan de cursus), maar het begon nu wel wat meer te leven. Na de uitleg kregen we allemaal onze eigen CBD (Hahah geweldig dit, Lusanne heeft mij, toen ik altijd BCD zei verteld dat het een CBD was, dus dat heb ik toen een aantal dagen gebruikt… Maargoed, dit dus opgezocht en ik had weldegelijk gelijk!! Het is een Bouyancy Control Device! we lezen eigenlijk altijd elkaars blogs nog even door voordat we iets posten… nou de CBD wat eigenlijk een BCD heet wordt dus bij deze veranderd! ) Het BCD dus, is een soort van drijf-vest, regulators (slangen met mondstukken), gewichtsgordel en wetsuit. Ook kregen we allemaal 1 tank gevuld met lucht. Met al deze spullen in de auto geladen gingen we op weg naar het zwembad, een stukje verderop.
In het zwembad moesten we eerst 2 conditietesten doen; 8 baantjes zwemmen (200m) en 10 min watertrappelen/drijven. Gideon en onze instructeur (Tony Graimes, Lochie gaf het andere deel van de groep les) hadden een klein misverstandje waardoor Gideon en ik beiden 16 baantjes gezwommen hebben. Ik vond het ook al zo raar dat al die mensen die ik tijdens het zwemmen had ingehaald eerder klaar waren dan ik! Maarja, we hebben in ieder geval bewezen dat we fit genoeg zijn. De 10 min watertrappelen/drijven waren hierna wel echt een heerlijke ontspanning, vond ik in ieder geval. Beetje drijven, beetje muziek luisteren, super chill.
Er zat 1 dame in de groep (en helaas werd ze uiteindelijk in onze groep ingedeeld) die echt absoluut, vreselijk, enorm hulpeloos en vervelend was. Klinkt misschien hard, maar wat een hulpeloze muts. Snap niet hoe zij haar leven doorkomt. Laat me dit even toelichten, alleen in het zwembad al durfde ze niet zonder hulp van haar man het water in, kon ze nog geen baantje zwemmen zonder assistentie en durfde ze de kant niet los te laten. Hoe denk je te kunnen gaan duiken als je niet eens normaal kan zwemmen?? Ik snap er niets van. We hebben wel geprobeerd dit geen domper te laten worden op het hele verhaal maar soms was dit echt niet te doen. Zelfs bij de een na laatste duik moesten Gideon en haar man, haar gewichtsgordel weer om haar heen doen omdat ze die blijkbaar los had gemaakt. Nou, Gideon was er al helemaal klaar mee want die had soms wel een beetje lugubere neigingen.
Maarja, na de conditietesten begon het duiken, dus alle spullen aantrekken (zwaar!! Even een indruk: gewichtsgordel is 10% van je lichaamsgewicht en dat de rest is ongeveer een kilo op 15) en lets go!! We moesten eerst een stukje snorkelen en daarna kregen we nog even kort uitleg over onze materialen. Hierna volgenden verschillende oefeningen onder en boven water (bril af- en opzetten, drijven, gewichtsgordel af- en omdoen, noodlucht toevoer, etc). Dit was best spannend in het begin, zeker onder water je ademhalingsregulator uit je mond halen, los laten en weer terug moeten vinden, maar we werden steeds zekerder en het was uiteindelijk echt enorm gaaf!
Potjandikkie, wat vertel ik veel!
Oke oke, snel maar naar dag 2. Het spreek natuurlijk voor zich dat we na de eerste dag best moe waren en de tweede dag was al het til- en sleepwerk al iets moeilijker. Voordat we naar de duikcursus gingen, hebben we mama opgepikt bij haar hotel. Super dat ze hier is!! We gingen daarna snel op weg naar lake Pupuke, een meer in Takapuna waar altijd veel gedoken wordt. Hier hebben we mama controle over de auto sleutel gegeven en gingen wij snel onze duikspullen klaar maken. Het is echt super tof dat we al onze spullen zelf moeten opzetten, klaar maken en controleren. De eerste duik was vooral om gewend te raken aan duiken in open water (ipv in het veilige zwembad) en om voor het eerst dieper te duiken. Spannend spannend! De zichtbaarheid in het meer was goed, we konden wel zo’n 4m ver kijken dus de bodem was ook goed te zien. Het eerste deel van het meer was bedekt met veel wier, dat erg leek op gras, en dit vond ik toch wel spannend. Mijn creatieve brein zag er overal al zeemonsters uit opduiken. Toen we naar de boei gesnorkeld waren, begon de afdaling. Hierbij was het erg belangrijk om te kunnen equalizen, wat inhoudt dat je de druk op je oren gelijk stelt aan de buitendruk (oren laten “poppen”, net als in het vliegtuig). Bij Gideon en mij ging dit de eerste keer echt enorm slecht, allebei hadden we na ongeveer 3m afgedaald te zijn enorme pijn op onze oren door de druk. Dus snel maar weer naar het oppervlakte toe. Gelukkig heeft Tony, onze geweldige instructeur, mij geholpen; hij hielp me naar beneden zodat ik me alleen bezig hoefde te houden met het equalizen. Blijkbaar moet je iets meer kracht zetten dan ik dacht en uiteindelijk zijn we veilig en pijnloos op de bodem verwacht.
Stel je voor, overal groen water om je heen, het is erg koud en je zit op een bodem vol rotsen en grote stukken beton. Om je heen zit de rest van je duikgroepje, 6 mensen net als jij die leren te duiken, en je instructeur. Het is echt erg koud en nu beginnen de oefeningen. Ik moet zeggen, dat het wel even wennen was. Maar om mijn god, wat gaaf!! Het uitwisselen van je regulator (ademhalingsslang), het vol laten lopen, af- en opzetten van je duikbril, het zoeken van je regulator als je hem kwijt bent, alles hebben we geoefend en met iedere oefening voelde ik me zekerder worden onder water. Wat een goed en machtig gevoel. Ik schrok wel even toen ik mijn duikbril af en op moest doen, want tijdens het opdoen ademde ik wat water in via mijn neus en begon ik te hoesten. Niet het beste idee als je op 7.5m diep onderwater zit. Maar oke, rustig blijven, ademhalen en hoesten zodat je het water kwijt raakt. No problemo! Kreeg zelfs nog een applausje van Tony en de groep. Ook Gideon kreeg wat water in zijn neus en handelde dit rustig en goed af. Ik ben enorm trots! Toen we klaar waren met de oefeningen (en iedereen het onderhand enorm koud had) gingen we gelukkig weer naar het oppervlakte. Oh dear, wat is het dan lekker om in die warmere waterlaag te komen! We moesten via een boot steiger het water weer uit, maar deze steiger was onmeunig glad (Lusannes vertaling: bootsteiger is een langzaam aflopende steiger het water in, via waar boten het water in gelaten kunnen worden). Ik ben helaas onderuit gegleden waarbij ik Lachie bijna het water weer in trok. Maarja, op een blauwe knie na ben ik daarna goed het water uit gekomen.
Lekker geluncht en toen klaar maken voor de 2e duik van de dag. We moesten van tank wisselen zodat we zeker genoeg lucht hadden om de 2e duik te voltooien, dit leverde nog wel grappige situaties op waarbij mensen de tankaansluiting losdraaiden voordat de tank dichtzat (resultaat: enorme lucht uitstoot, geschrokken studentje en iedereen weer op z’n hoede. Gelukkig wel allemaal goed gegaan). Voor de 2e duik gingen we niet via de steiger het water in maar sprongen we van de hoge steiger (Lusannes vertaling: hoge steiger stond op poten van ongeveer 2m boven het water), plons, het water in. Superleuk!! We moesten wel lachen, de niet zo handige dame (Sharon), liep enorm te klungelen op de steiger en onze geniale instructeur Tony vroeg aan haar “Peking Duck, everything ok?” (even een toelichting, Sharon is Aziatisch en had eerder die dag een opmerking gemaakt over de vele ganzen bij het meer en hoe ze die wel zou willen vangen om Peking eend te maken, oftewel Peking Duck.). Volgens mij was Tony onderhand ook wel klaar met dat geklungel van Sharon. Achja, een lach verder lagen we allemaal in het water (behalve Sharon, die durfde niet te springen, liet zich dus maar vallen op de steiger en kon toen niet meer over eind komen. Duurde even, maar uiteindelijk is ook zij met wat meer of minder subtiel geduw van haar man het water in gekomen). We begonnen allemaal naar de boei te snorkelen toen Tony ons liet stoppen, hij was zijn duikbril verloren. Niet echt handig, een zwarte duikbril verliezen in een zeegrasveld, maarja. We hebben even gezocht, niets gevonden, dus reservebril opgehaald en de les ging weer verder. Deze duik ging het afdalen veel en veel makkelijker. Ik voelde me erg goed! Ook nu moesten we nog een aantal oefeningen doen en gingen we een stukje rondzwemmen. Heel erg tof. De duik verliep soepel en nadat we weer aan de oppervlakte kwamen, moesten we onze buddy naar de kant slepen. Aangezien Gideon mij naar de boei toe had gesleept, moest ik hem terug slepen. Lichtelijk vermoeiend, maar het ging. Ben toch best trots op mezelf dat het zo goed ging.
Dus, dag 3! Op naar Mathesons Bay, oftewel de zee in!! Jippie! Mathesons bay is een erg mooie, erg heldere baai (lees tropisch blauw water, zandstrandje, rotsen, kelp en vissen) dicht naast een marine reservaat. We waren erg enthousiast om hier te gaan duiken, ten eerste omdat het gebied zo mooi is, maar zeker ook omdat we nu eindelijk de zee in mochten! De eerste duik gingen we met beide groepen samen het water in en op weg naar een mooie locatie met voldoende diepte (max. 11.4m). Hier hebben we weer een aantal oefeningen herhaald en zijn toen een stuk gaan zwemmen. Tijdens het zwemmen probeerde ik mijn drijfvermogen te reguleren door mijn BCD heel iets op te blazen. In plaats van dat ik iets omhoog ging en niet meer constant de bodem raakte, schoot ik naar de oppervlakte toe! Oeps! Wat leden uit de andere groep keken me raar aan, dus ik daalde maar snel weer af. Eenmaal op de bodem aangekomen bleek Gideon druk op zoek te zijn naar mij (hij was me echt even kwijt), maar gelukkig hadden Tony en hij me bijna direct weer gezien en konden we verder zwemmen. Ik probeerde de hele tijd alle lucht uit mijn BCD te laten (zodat ik niet weer naar boven zou schieten) maar dit ging lastig en gelukkig wilde Gideon mij vasthouden tijdens het zwemmen zodat hij me op de bodem kon houden. Na een flink stuk gezwommen te hebben, vond ik het toch wel raar dat er maar lucht uit mijn BCD blééf komen. Maarja, het zal wel kloppen dacht ik. Totdat ik op een gegeven moment niet meer zo makkelijk adem kon halen. Ik keek snel op mijn drukmeter, bleek ik nog maar 20 bar te hebben!! (minimale hoeveelheid die we moesten houden was 50 bar). Dus snel naar Tony geseind dat ik geen lucht meer had. Hij gaf mij zijn reserve-regulator, we maakten de oefening af en toen moest ik samen met Gideon een CESA uitvoeren, een controled emergency safety accent (een veilige noodstijging). Ging allemaal erg goed, maar ik baalde toch dat door mij de duik snel afgebroken moest worden. Tony, en de rest van de groep, vroegen zich af wat er aan de hand was en verzekerden me dat het niet erg was dat we terug moesten. Voor de 2e duik kreeg ik een andere BCD en alles was weer goed!
Dus, de 2e duik in Matheson Bay. Iedereen had alle oefeningen gedaan, dus we hebben even kort met het compas geoefend en zijn toen lekker een stuk tussen de rotsen en kelp gaan zwemmen. Ik moet zeggen dat het me in het begin wel even tegenviel om met de golfslag om te gaan, maar na een aantal minuten ging dat ook goed. We hebben veel zeeleven gezien, waaronder snappers, zeesterren, leatherjackets, een octopus (die ik helaas gemist heb) en heel veel kelp. Tony ging lekker een stukje cruisen door de baai en ik heb hier enorm van genoten. Op een gegeven moment ging het bandje om onze groepsgenoot zijn flipper los en Gideon en ik schoten snel te hulp. Het voelde zo normaal om onder water dit snel te fixen en ik merkte echt dat ik me zo veel zekerder voelde, zo diep in het water, dan in het begin. Echt een geweldig gevoel.
Na de 2 duiken hebben we alle spullen ingepakt en zijn we terug naar de duikshop gegaan. Hier kreeg iedereen direct al zijn certificaat en een mooi pasje om aan te geven dat we bevoegd zijn om te duiken. De dag werd afgesloten met een biertje (of wat fris voor de minderjarigen en chauffeurs onder ons) en gezellig gelach. Ik vond de cursus echt enorm gaaf, de instructeurs supertof en ik vind het jammer dat het afgelopen is. Maar kijk er wel erg naar uit om zelf te gaan duiken, samen met mijn buddy Gideon.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
