Avonturen in het regenwoud.

Lieve kindertjes, laat me jullie een verhaaltje vertellen. Op een dag zijn pinda-mama tegen haar pinda-zoontje Bobby dat hij zich maar beter kon gedragen! Bobby was de hele dag al vervelend aan het doen en zijn moeder had het helemaal gehad! “Weet je nog, je broer Eddy?” vroeg ze aan kleine Bobby. Bobby knikt van ja. “Nou, die was ook de hele dag vervelend! En weet je waar Eddy nu is?” Nee, dat wist Bobby niet. “Die is veranderd in PINDAKAAS!! Dus nu gedragen jij!!”
Hihi, een klein verhaaltje aan de hand van mijn vermoeide brein en de pinda’s die hier op tafel staan naast de pindakaas. Gideon is mij trouwens erg ondersteunend chipjes aan het voeren terwijl ik aan het schrijven ben (volgens mij is hij stiekem een feeder!).

Maar nu even wat serieuzer, onze eerste week in ons nieuwe en zo veel beter appartementje was echt geweldig!! Ik hou er zo van om, zoals Gideon zo mooi zegt, rond te kunnen lopen in huis. Is ook wel echt heel fijn, dat je niet met 5 stappen van de voordeur bij de muur bent. Mijn stageweek was erg ontspannen, maandag dinsdag en donderdag was Joshua niet op de uni, dus ik heb veel gelezen en een dagje zielig ziek thuis gezeten. Op woensdag en vrijdag hebben we de laatste insecten geïdentificeerd!! Jippie!! No more bugs! In ieder geval voor nu ^^ We zijn ook naar een lunchlezing van Richard Louv geweest waar we beiden enorm enthousiast van werden (dus absoluut een aanrader). We hebben daarna de rest van de middag gepraat over onze jeugd en de rol van de natuur hier in. Echt heerlijk!

Gideons stageweek is volgens mij ook goed verlopen. Zal eens even vragen of hij er wat over wil zeggen. Gideon: “mmmmh beef jerky, hmm me like!” Nee lieverd, over je week op stage. “Leuk, moeilijk, veel, druk.” Nog iets anders? “Nee. Nou, ik zal wel een keer een blogje er over schrijven.” Dus voor zover Gideons input… ;)

Gisteren, dus zaterdag 22/11/2014, zijn we ’s ochtends vroeg op weg gegaan naar Waitakere Ranges, een park meer naar het westen van Auckland waarvan echt prachtige foto’s op internet staan. Ik had het even gegoogeld, en blijkbaar waren er meerdere goede dag wandelingen toe doen. Niet te lang, niet te moeilijk. Dus vol goede moed, ook al was het mistig en een beetje regenachtig, gingen wij op weg naar Waitakere, op avontuur in het regenwoud.

Eenmaal een parkeerplek gevonden hebbend, hebben we de jas en bergschoenen aangedaan, de camera’s klaargemaakt en gingen we op weg. Gideon had de GoPro op z’n borst, dus we hebben een aantal mooie filmpjes van de wandeling. Zoals jullie op de filmpjes (die we nog gaan uploaden) kunnen zien, was het niet bepaald een “niet te lang, niet te moeilijk” soort wandeling. Eerder een “oh mijn god, ik ging bijna dood” wandeling (Nienke, bedankt voor deze uitspraak, we hebben hem gisteren veelvuldig geuit. Gelukkig altijd wel als grapje)(en zonder sjaal). De paden waren nat, glibberig, steil en op sommige plekken erg smal. Als in 2-schoenen-breed, met aan de ene zijde de steile rotswand omhoog en aan de andere zijde een afgrond vol planten, takken, dode bladeren en mist. Maar wij, als volharde Nederlandse avonturiers (we zijn in NL dus écht niets gewend), zijn gestaag doorgelopen. De heenweg liepen constant richting een bepaalde weg aan de andere kant van het park. We dachten dat we dan wel makkelijk weer de weg terug konden vinden. Niet dus. Uiteindelijk kwamen we bij een bord van het park aan waar alle routes op aangegeven stonden, we konden niet echt uitvogelen waar we de auto hadden geparkeerd, en toen hebben we maar een route terug genomen die ongeveer bij de auto uit zo komen. Ongeveer. Die route bestond eerst uit een relatief goed te lopen stuk. We dachten dat we de juiste keuze hadden gemaakt en een makkelijk pad hadden gekozen. Helaas, helaas, de berg had ons bedonderd. De klim naar boven bestond vooral uit enorm veel, erg natte en glibberige, rotsen en wortels, vermengd tussen de modderpoelen. Ondanks dat we de modderpoelen probeerden te vermijden, zaten onze beide broeken aan het einde van de dag tot de knie onder de klei. Dus die bij thuiskomst maar direct in de was gegooid. Gelukkig, toen we beiden richting einde van ons latijn gingen, hoorden we de weg! Jippie, beschaving! Wisten wij veel dat we eerst nog een korte, maar oh zo steile klim voor de boeg hadden. Stappen van 50 cm in hoogte verschil, lianen die over het pad zaten, door de begroeiing even niet meer weten waar het pad is, het was een helse klim. Maar we hebben de weg bereikt. Helaas wisten we toen nog steeds niet waar onze auto nou ook al weer geparkeerd was. Hmm, het was een parkeerplaats na een bocht naar links, met asfalt erop.. maar ja, zo waren er wel meer. Dus we zijn maar gaan lopen, en lopen, en lopen, dicht langs de weg. Gelukkig stopte er op een gegeven moment een erg vriendelijke Kiwi, met zijn sleepwagen, die ons het laatste stukje naar onze auto heeft gereden. Ook al was het nog maar 300meter, ik vond het super tof van die man! Wij wisten, toen we in de auto stapten, niet dat onze auto zo dichtbij was, dus toen die man ons een lift aanbood waren we intens dankbaar.

Maar, ondanks alle ellende was de tocht het absoluut waard! Mijn god, wat een enorm mooi gebied. Echt waar mensen, bekijk de foto’s en de filmpjes, het is prachtig!! Even een side note: de foto’s en filmpjes zijn vooral van het begin van onze tocht, toen we nog de energie en goede moed hadden om te filmen en fotograferen. Het woud waar we door heen liepen was echt een oer-regenwoud. Er hier een mist rondom en tussen de bomen wat alles een nog mysterieuze sfeer gaf en ik heb planten gezien die ik alleen ken uit mijn dinosaurus boeken. Het was absoluut GEWELDIG! Zeker voor een bioloog zoals ik. Ook de tocht zelf, ondanks alle glibberige, modderige paden, was super gaaf. Het voelde echt als een avontuur, niet als een simpele zondagwandeling. We hebben ook veel vogels gehoord en sommige gezien, waarvan 1 soort ons iedere keer probeerde weg te jagen. Klein dapper ding!

Nadat we onze auto weer hadden terug gevonden en onze bemodderde kleding hadden verwisseld voor schone (zo slim waren we dan wel weer), zijn we richting Piha beach gereden. Een erg mooi en fotogeniek strand, met ZWART zand! Heel raar maar wel heel gaaf. Helaas scheen de zon niet toen we daar aankwamen, maar desondanks was het een enorm indrukwekkend gezicht, het strand met de enorme rotsen ervoor en de ruige zee. We zijn hier het strand afgelopen, hebben nog even met onze voetjes in de zee gestaan (koud!!) en Gideon is de rotsen nog beklommen voor een aantal prachtige foto’s. Helaas kon ik niet mee, want ik had geen andere schoenen bij me en liep dus op blote voetjes. We hebben kleine visjes, mosselen en zelfs een krabbetje gespot in de getijde-poeltjes en genoten van het uitwaaien op het strand. We hebben zelfs nog een familie Paradise shellducks gezien, vader, moeder en 5 kuikens. Ik bleef m’n ogen uitkijken. De omgeving hier is gewoon echt zo mooi als ze zeggen.

Eenmaal thuis zijn we gaan douchen, hebben we de vieze kleding in de was gegooid en een lekkere pizza gehaald. Die avond hebben we nog even een filmpje gekeken en zijn toen gaan slapen. Als 2 enorm vermoeide baby’s.

Vandaag, zondag dus, hebben we lekker uitgeslapen. We hebben om 9.00 gefacetimed met Niek, Kim en Engelien en daarna kregen we een verrassings-facetime bericht van de familie van Dijk. Super leuk wakker worden dus. We zijn nu net thuis van onze boodschappentrip. Gideon heeft namelijk een erg grote en goedkopere supermarkt gevonden, ook al is het wat verder rijden. Stel je voor, een soort van Aldi XL, waarbij alles op pallets en in magazijn-schappen staat. Hier even goed ingeslagen, we houden echt van aanbiedingen, en toen weer op weg naar huis gegaan. De supermarkt staat in Albany en we hebben de toeristische route terug genomen, langs mooie uitzichten en prachtige stranden. Al met al een heerlijk ontspannen dagje dus.
En we hebben de oprechte intentie om vaker een blog te schrijven. Echt waar.

Hugs and kisses!!