Dubbele blog!

Vorige week vrijdag vertrok Lusanne naar het eiland Motuhoropapa. En ja ik heb even gespiekt hoe je het ookal weer schrijft. Ze heeft daar zoals ze waarschijnlijk nu in haar eigen blog schrijft een 6 tal dagen onderzoek gedaan met verschillende mestpotjes in plotjes. (Lees haar blog maar even dan weet je wat ik bedoel!) Nu heb ik natuurlijk ook niet stil gezeten en daar gaat deze blog over. Op de vrijdag dat ze wegging hoorde ik van mijn collega’s dat er een drift toernooi in de stad werd georganiseerd door redbull. Het Redbull drift shifters of zo iets, blijkbaar deed er ook een bekende kiwi mee want ze hadden het de hele tijd over een ene Mike. Maargoed, dat bleek dus in de stad te zijn aan het einde van Queen street, de winkelstraat, op Quay street. Nu is dat nog geen tien minuten lopen dus ben ik daar de zaterdag opvolgend naar toe geweest. Op stage hadden we afgesproken, Markus en ik, een andere staigaire uit Duitsland om de zondag naar Goat Island te gaan om daar te snorkelen of gewoon lekker te chillen mocht het niet echt lekker weer zijn.

Op de zaterdag ben ik dus naar het drift toernooi geweest. Snelle auto’s, heel veel vermogen, allemaal een need for speed uiterlijk en behoorlijke pitspoesen kleurde het evenement. Ook was GoPro volop aanwezig om alles mooi in beeld te brengen. Het hele evenement was denk ik rond de driehonderd meter lang. Een baan van ongeveer tweehonderd meter, een startbaan en aan de zijkant allemaal vreet tentjes en merchandise. Een vijftiental coureurs over de hele wereld hadden zich opgemaakt om even in Auckland city de weg te berubberen. Nu ben ik niet zo bekend in de drift wereld dus snapte ik de punten klassering totaal niet ookal heb ik vroeger wel eens een drift spelletje op de computer gespeeld. De ene coureur had ruim een miljoen punten waar de ander het maar met een schrale acht ton moest doen. Maar dat deed de sfeer absoluut niet ten onder. De baan was opgedeeld in vier delen: een aanloop baan om snelheid op te doen, een vrachtwagen waar ze onderdoor moesten driften, een half rondje waarbij ze zo dicht mogelijk langs de kant moesten en de gopro wall, waarbij er een vat in het midden stond met 4 GoPro’s en daaromheen een muur waar de auto net in de lengte tussen paste. Na een klein eindje rond de baan te hebben gelopen werd er waarschijnlijk een bekende aangemoedigd want de mensen massa drong zich naar de baan waar ik uiteindelijk tussen werd gedrukt. Geen probleem hoor want ik had een Redbull gekocht, waar je uiteindelijk altijd van denkt: wat een ontzettend smerig spul dat koop ik nooit weer, en een broodje van de bakker. Door al het geschreeuw in me oren om me heen kon ik bijna het commetaar niet horen maar de Mike waar de collega’s het al over hadden gehad begon blijkbaar aan zijn eerste rit. Met een hels mooi geluid kwam een erg mooie Nissan 350Z, waarschijnlijk wel een helemaal omgebouwde, voorbij scheuren, hand rem en driften maar!! Echt ontzettend gaaf! Heel soepel gleed de auto, waarbij bij andere dat absoluut niet deden, over het parkour en haalde genoeg punten voor de volgende ronde. Dit ging ongeveer zo’n twee uur door en uiteindelijk stonden de Mike en nog een ander kandidaat samen in de finale. Mike won uiteindelijk de finale en uiteindelijk hoorde ik toen dat hij vanuit Auckland kwam en hier dus ook ooit begonnen was met driften. De mensen massa ging uit z’n dak en die vreugde van dronken mensen ben ik maar even ontvlugt. Op de weg terug naar huis zag ik weer een van de twee M’en van McDonalds en ben ik even een McFlurry gaan halen. Had toch wel zin in een ijsje na bijna drie uur lang in de zon te hebben gestaan met alleen zo’n smerig drankje. Maar zoals het bij de vorige McFlurry een grote frustratie was, was dat deze keer totaal het omgekeerde. Blijkbaar dacht namelijk de vrouw dat de koekjeskruimeldispenser, leuk woord bij galgje, kapot was want uiteindelijk had ze vier keer teveel koekkruimel erbij gedaan. En dat vinden wij natuurlijk totaal niet erg!! Deze lekker opgegeten en mij uiteindelijk weer naar huis bracht met de benewagen.

De zondag hadden Markus en ik afgesproken om 9 uur op een parkeerplaats bij hem in de buurt. Hij zou nog een vriendin meenemen want die wou ook wel graag naar Goat Island. Na een rit van ruim een uur kwamen we aan bij Goat Island. Een van de mooiste plekken om te snorkelen in Nieuw-Zeeland omdat het water hier op de diepste plekker maar drie meter is en dit heeft zijn naam zeker waar gemaakt. Toen we naar beneden liepen naar het strand zagen wij de dolfijnen uit het water springen en “spelen” met de mensen die er naast zwommen. Echt een bijzonder aangezicht en daardoor zat de sfeer er al goed in. Doordat iedereen een wetsuit aanhad konden we wel concluderen dat het pinky koud zou zijn dus hebben even gevoeld en daarna maar een wetsuit gehuurd bij een huis verderop. De eigenaar bleek een Belg te zijn, kon je zeker horen aan zijn goeie Bengels, maar was zeer vriendelijk en heeft ons uitgelegd waar we het beste langs konden zwemmen. Dus terug naar het strand en hebben daar het spul maar aangetrokken. Ik snap best dat ik er niet heel mooi uit zie in mijn onderbroek maar wist niet dat het ook angsaanjagend zou zijn. De dolfijnen waren namelijk al vertrokken toen wij het water in kwamen. Helaas helaas, volgende keer maar het wetsuit in de auto aantrekken. Markus en ik hadden eigenlijk een beetje het voortouw genomen in welke route we zouden nemen om naar vissen te kijken. In het begin zie je ze eigenlijk niet maar later spot je ze steeds sneller. We hebben ruim vijftien verschillende soorten vissen gezien van tien centimeter breed tot ruim een meter breed. Mijn bril kon vaak niet echt goed vacuum trekken doordat de snor toch water doorlaat en die trim ik er de volgende keer zeker af maar daardoor moest ik hem dus vaak op en af zetten. Nadat ik hem dus weer na de derde keer op had gezet en weer verder wou snorkelen stak ik mijn hoofd weer in het water en zag eigenlijk alleen maar een zwarte vlek. Ik had al snel door dat het een hele grote pijlstaart rog was van ruim een meter breed die nog geen 25cm langs me bril heen zwom. Wat een ongelofelijk moment was dat en kijk erop terug als zeker het hoogtepunt van de dag! We hebben nog een kleinere pijlstaart rog gezien en zijn toen uit het water gegaan. Heerlijk even op een bankje wat gegeten en uit gekeken over het prachtige Goat Island. Rond het eind van de middag nog een tweede keer in het water geweest en weer prachtige vissen gezien. Echt heel bijzonder dat je zo dicht met ze kan zwemmen. Uiteindelijk de wetsuits weer ingeleverd en terug gereden richting huis. We kwamen langs een pizzaria en hebben daar een pizza en twee chickenburgers gegeten.

De maandag tot aan woensdag eigenlijk niet veel gedaan. Heb wel bij Carl’s Junior de beste fastfood burger tot nu toe gegeten en verder eigenlijk niks bijzonders meegemaakt. Lusanne kwam de woensdag thuis en ik was heel erg blij om haar weer te zien! Had haar toch wel heel erg gemist! Gelukkig had ze al gedoucht want aan haar kleren te ruiken is een wasmachine of een douche toch wel weer een fijne uitvinding. Ik ben verder erg blij dat ze het erg leuk heeft gehad want daar denk je toch wel vaak aan als je thuis zit, dat geeft mij ook een fijn gevoel! Ook heeft ze echt super leuke filmpjes gemaakt en twee gave time-lapses. Goed gedaan lief!

We zijn gisteren naar Kelly Tarlton geweest. Het grootste zee aquarium ter wereld! En dat was zeker de moeite waard! De rest vertellen we inderdaad wel een andere keer. Want moe, dat zijn we zeker!

Slaap lekker!

Motuhoropapa
Oftewel, Het Eiland. Ik ben nu al weer 4 en een halve dag terug en ik heb me dus al 4 en een halve dag weer kunnen douchen! Wat is douchen toch heerlijk! Een absoluut onderschatte luxe. Net als stromend water. En een deur in de wc.
(lezers waarschuwing: dit wordt een erg lange blog, dus mocht je geen zin of tijd hebben, dat is helemaal oke =)

Dus, Motuhoropapa. Dit is het eiland waar ik naar toe ben gegaan voor mijn eerste veldonderzoek! Jippie! We (Mijn begeleider Joshua, een vriend van hem, Francis, en ik) vertrokken 5 december vanaf AUT om 8.00 ’s ochtends naar Motuhoropapa. Helaas geen Sinterklaas voor mij dit jaar dus (Annefleur bedankt voor de letters!!!!). Nadat we het universiteitsbusje helemaal hadden vol geladen met 3 backbacks, 3 rugzakken, 3 jerrycans met water, 1 doos met eten, 2 dozen met spullen en 2 dozen met onderzoeksmaterialen, reden we richting Gulf Harbour. Hier moesten alle spullen van universiteits-bus naar universiteits-boot (ja, de uni hier heeft een BOOT!) en dit was nog best een klus. Ik had het onderhand in ieder geval goed warm! Eenmaal alles in de boot geladen te hebben, kregen we een zwemvest aan en konden we vertrekken. De bootrit duurde maar 45 min, maar ik vond het toch al best een avontuur.

De zee was best ruw en ik had al erg lang niet in zo’n klein bootje gezeten, die zo snel ging en al helemaal niet op zulk ruw water. Ik heb nu nog last van m’n rug door de klappen op de golven (oké, niet letterlijk nu nog, maar die avond toch zeker nog wel!). Onderweg hoorde we dat er orca’s (ORCA’S) gespot waren in de baai! Ik natuurlijk direct helemaal enthousiast, maar ondanks fervent turen hebben we ze niet gezien.
Eenmaal aangekomen op Motuhoropapa (leuke naam he? Probeer het maar eens 10x snel achter elkaar te zeggen), voeren we naar het strand waar we aan land zouden gaan. Maar het tij was laag, te laag, dus we konden niet aan land. Verdulleme. Dus op zoek naar een andere locatie. Josh wist dat er ook een plek was, hemelsbreed 20m van de hut waar we zouden verblijven, maar dat was wel bij een erg steile rotswand. Na overleg tussen onze 2 schippers zijn we toch naar de rotswand gegaan, kijken of dat beter was…. Bleek niet echt beter te zijn. De zee was ruw, de wind sterk en de rotsen erg scherp dus onze schippers zagen het niet echt zitten. Maar we moesten toch aan land komen. Dus wat te doen? Het plan was om iemand (Josh) aan wal te krijgen (wat erg makkelijk ging) en hem dan iedere keer 1 tas/jerrycan/doos/etc aan te geven en dan weer met de boot een stukje terug varen zodat we niet op de rotsen zouden slaan. Op dit punt was ik wel een beetje klaar met de boot, en de golven, en de wind en ik wilde gewoon aan land (oh fijn, stil, veilig land!), ookal bestond land dan uit erg scherpe rotsen waar je jezelf aan open zou halen als je zou vallen. Maar goed, na 2 tassen stuk voor stuk aan gegeven te hebben was ook onze schipper van mening dat dit wel erg lang zou duren en dat we niet echt veel tijd hadden (met het uitgaande tij en de wind and stuff). Dus werd de boot langszij gelegd en moesten we allemaal zo snel mogelijk alle spullen aan land tillen. Haasten, haasten, haasten! Gelukkig kregen we alles veilig aan land (zelfs niet kapot of laten vallen) en toen zagen we de boot weer weg varen. Heel handig kwamen we er toen achter dat we alle 3 onze zwemvesten nog aanhadden en dat ze die eigenlijk op de boot moesten hebben.. Oeps. Dus snel naar bereik gezocht en fervent gesmst en gebeld, maar zonder resultaat. We hebben onze zwemvesten dus maar gehouden.

Nu, stel je voor, wij staan met ons drieen op een stel scherpe rotsten, met de spullen om ons heen verspreid. Ik draai me om, richting eiland en zie een enorme steile rotswand voor me, eentje die zegt “val hier en je hebt pijn, veel pijn”. Niet echt een geruststellend idee dus dat we die rotswand op moeten klimmen met al onze spullen. Josh besloot om eerst de meest veilige route uit te zoeken en nadat hij tevreden was over een route de rosten op gingen we lunchen. Lekker een subway-broodje met wat ranja, jammie. Francis zijn broodje was nog bijna op de boot blijven liggen, maar gelukkig was Emma, een van de schippers, nog snel genoeg en kreeg Francis zijn broodje voordat de boot weg was.

Na de lunch was het tijd voor het echte sjouwwerk, voor de kerels dan. Hihi. Een van de voordelen van weg gaan met 2 mannen is dat ik al het lichte sjouw- en tilwerk voor m’n rekening kreeg. Dus ik mocht helpen met de tassen naar een hogere richel dragen en daarna was het mijn taak om alle spullen beneden op de rotsen goed vast te binden zodat Francis ze omhoog kon tillen terwijl Josh de spullen over de rotsen leidde zodat er niets kapot ging. Easy peasy dus! Het duurde wel even voordat de spullen boven waren, maar uiteindelijk is het ons gelukt en hoefden we ze alleen nog maar door het struikgewas naar de hut te tillen. En klaar!
Onze hut, ons “thuis weg van thuis”, bestond uit 4 muren (van asbest), een spaanplaat vloer, een golfplaten dak, 2 ramen en een deur. In de hut hadden we een keukenblok, 1 kastje, 2 stapelbedden en een bureau, dit alles op ongeveer 16m2. Ons toilet was ongeveer 3m verderop, in het bos, en bestond uit een gat in de grond met daarop een houten kist met een wc bril erin. Lekker primitief dus. Er was geen elektriciteit (zuinig zijn met batterijen dus) en geen stromend water. Ik heb me dus 6 dagen niet gedoucht of gewassen, echt waar. Nou ja, als je die “wasbeurt” op dag 2 niet mee telt, waar ik een kopje water had om me even snel te wassen. En nee, tot aan je hals in de zee staan telt niet mee, ik voelde me daarna namelijk niet bepaald schoner. Bah, al dat zout. Maar ondanks dat onze omstandigheden primitief waren heb ik me wel enorm vermaakt. Ik heb geleerd dat ik het helemaal niet zo erg vind om me 6 dagen niet te wassen als het niet anders kan en om m’n telefoon maar 10 min per dag aan te kunnen doen omdat anders de batterij leeg gaat. Is eigenlijk wel lekker rustig en opvallend ontspannend.

Het werk dat ik moest doen op het eiland is me ook uitermate meegevallen. Ik loop hier stage op de Ecologie afdeling van AUT en help bij onderzoek naar zeevogels en hun invloed op eilandsystemen. In dit onderzoek kijken we specifieker naar hoe de nutriënten (voedingsstoffen) uit de vogelpoep, -veren en voedsel de voedselwebben van ongewervelde dieren (insecten, spinnen, garnalen, etc) beïnvloeden. Op Motuhoropapa zijn geen zeevogelkolonies aanwezig en we hebben dus ook zelf vloeibare mest aangemaakt met de juiste hoeveelheden voedingsstoffen om zeevogelkolonies van verschillende dichtheden (laag, midden, midden-hoog, hoog) te simuleren. De eerste dag op het eiland bestond, zoals hierboven beschreven, uit het omhoog sjouwen van de spullen en daarna alles inruimen en lekker ontspannen. De 2e-4e dag hebben we experiment plotjes opgezet. Wat inhoudt dat we 6 locaties op het eiland moesten vinden die goed genoeg waren (niet te steil, niet te dichte plantengroei, niet te weinig plantengroei, geen dode omgevallen bomen, geen holen) en hier per locatie 5 plotjes (4 dichtheden, 1 controle) van 2 m2 moesten uitzetten. Voor iedere plotje hebben we de plantensoorten, hoeveelheid planten en hoogte en omtrek van de hogere planten genoteerd. Op de 5e dag hebben we van ieder plotje 2 liter bladval verzameld en grondmonsters genomen, om de beginwaardes te bepalen qua voedingsstoffen en aanwezige insecten. En dat was het serieuze deel van de veldtrip.

Nu het leuke deel! (oké, het onderzoeksdeel vind ik ook erg leuk, maar ik ben dan ook de bioloog en helaas is niet iedereen het altijd een met mijn idee van “leuk”). Laat ik ten eerste zeggen dat ik niet echt hard gewerkt heb op het eiland, dat weet ik, en dat vind ik heerlijk! De dagen begonnen normaal met een lekker bakje koffie en warme havermout waarna we rond 8.30 meestal op weg gingen op zoek naar de eerste geschikte locatie. Nadat we de plotjes hadden opgezet (2 locaties per dag), gingen we lunchen en dan een dutje doen (ja inderdaad, een dutje doen. En dutjes zijn heerlijk!). Na ons dutje, meestal zo rond 14.00, gingen we omkleden en naar het strandje aan de andere kant van het eiland, ongeveer 1km verderop. En dan zaten we de rest van de middag op het strand. Ondanks dat de zee erg koud was, ben ik er zelfs tot aan m’n hals in geweest! Dit heeft mij dus al een redelijk mooi kleurtje opgeleverd. De 4e dag was ongeveer hetzelfde, we waren ietsjes later klaar met lunchen, zo rond 14.00 deze keer en hebben ons dutje overgeslagen. Aangezien het niet zulk lekker weer was zijn we ipv naar het strand op ontdekkingstocht geweest naar een erg mooie, maar moeilijk te bereiken baai, Fantail bay, vernoemd naar een erg leuk en aanwezig klein vogeltje. We probeerden eerst via de rotsten vanaf de hut naar de baai te komen, maar dit lukte niet zonder natte kleren te krijgen. Toen zijn we dus door het dichte bos heen getrokken, compleet van de paden af. In het begin ging dit nog wel, maar hoe dichter we bij de kust kwamen daalde het steeds sneller en was onze route toch wel erg steil. Ik vond het oprecht wel spannend, want een verkeerde stap en ik zou een flink eindje naar beneden zijn gevallen, door veel planten en op scherpe rotsen. Maar gelukkig ben ik nog helemaal heel! Ik heb alleen maar een paar kleine schrammetjes op m’n benen opgelopen, blijkbaar combineren korte broek en dichte beplanting niet erg goed. Eenmaal uit het bos geklommen te zijn, kwamen we op de rotsen aan en een kleine klautertocht later waren we in de baai. Hier waren enorm veel (8) ballen aangespoeld, dus wij hebben de baai omgedoopt naar The Bay of Lost Balls (De baai der verloren ballen). Het was veel te koud om de zee in te gaan maar we hebben gevoetbald en een heel leuk spelletje gespeeld waarbij we stenen naar een bal gooiden om hem de zee in te krijgen. Je moet toch iets. De terugweg besloten we om een kortere route te vinden, dus we gingen steil omhoog direct de baai uit. Deze route was zo dicht begroeid dat het uiteindelijk niet alleen net zo lang duurde als de langere route maar ook nog eens veel vermoeiender was. Het makkelijke stuk was toen we over een gevallen boom naar boven konden klauteren. Maar ik klaag niet! Want ondanks de vermoeidheid en de krassen op mijn been en de constante angst om naar beneden te kukelen, was het echt een avontuur! Het is zo gaaf om een steile wand te moeten beklimmen, naar de veiligste route te zoeken, zonder dat er een gebaand pad is. Absoluut geweldig!

De laatste dag zijn we vroeg op gestaan, rond 7.00 dus net na zonsopgang, om alle spullen te versjouwen. We konden deze keer helaas niet via onze aankomst route over de rotsen weer weg, want het weer was te ruw. Er stond veel te veel wind. Dus moesten we alle door het bos naar het strand tillen, daar de rotswand (iets minder steil, veel minder scherp en met touw) af tillen en dan wachten op de boot die ons op zou komen pikken. Rond 9.30 hadden we alle spullen op het strand en om 10.30 kwam de boot aan. De schippers hadden een rubberbootje meegenomen, die helaas alleen maar 2 roeispanen had ipv een motortje, en hiermee werden onze spullen opgepikt van het strand. Dit duurde, dankzij de hevige wind en stroming, erg lang en na de 2e keer heen-en-weer geroeid te hebben bedachten we dat het wel slim was om ons lange touw tussen de grotere boot en het strand te spannen zodat het kleinere bootje via het touw heen en weer getrokken kon worden. Zo gezegd, zo gedaan. En zo veel sneller!! Toen het eenmaal mijn beurt was om in het bootje te stappen, zat ik voorin in een plas water (natte broek dus) en trok Josh de boot heen en weer. De laatste trip was de boot gevuld met 3 mensen, Josh, Francis en Stef (een van de dames die ons kwam oppikken) en toen ook zij aan boord waren vertrokken we richting haven. De terugreis was iets minder heftig en beter voor mijn rug, ik besloot deze keer buiten te blijven staan zodat ik de klappen iets beter kon opvangen met m’n benen.

Rond 13.30 waren we in de haven en hadden we alle spullen weer in de bus geladen (dit was nog best een klus, aangezien de rubberboot ook mee moest) en gingen we op zoek naar lunch. De heren hadden besloten dat dit McDonalds zou worden, dus ja, dan maar aan de burger en patatjes. Toen we weer in Auckland waren reden we direct naar de uni om de grond- en bladvalmonsters in de koelkast te doen. Dit zodat ze zo min mogelijk zouden veranderen in vergelijking met het moment dat we ze genomen hadden. Toen ging Josh naar huis en ik ook en kon ik eindelijk douchen! Douchen! Douchen! Ik denk dat ik er wel 45 min onder heb gestaan, zo heerlijk! Het is zo fijn om weer schoon te zijn en schone kleren aan te kunnen doen! Tegen de tijd dat ik onder de douche vandaan was, was Gideon ook thuis en het was echt heerlijk hem weer te zien! Ik heb me vermaakt op het eiland, maar ik heb hem toch echt wel gemist. Ik werd 17.00 weer op de uni verwacht, dus moest wel weer redelijk snel weg, maar gelukkig was ik 18.00 al weer thuis en hebben we lekker de avond samen doorgebracht, vertellend over onze week en al mijn filmpjes bekijkend.

Ik moet nog wel even toevoegen dat ik voordat we weg gingen wel een beetje zenuwachtig was. Ik bedoel, 6 dagen weg met 2 kerels die goed bevriend zijn, wat nou als we helemaal geen klik hebben? Maar mijn zenuwen waren absoluut onnodig! Ik heb zo enorm veel gelachen met die 2 jongens! Ze waren constant met elkaar aan het ouwehoeren en ook lekker flauwe grapjes aan het maken over mij. Ik heb me echt vermaakt! Wilde ik gewoon even kwijt.

Nu ben ik dus al weer 4 dagen thuis en ik vind het heerlijk om weer thuis te zijn. Naast natuurlijk alle gemakken van ons appartementje hier (ik onderschat de waarde van een schoon gevoel nooit meer), vind ik het zo fijn om weer bij Gideon te zijn. Lekker klef he. Maarja, ben nou eenmaal echt gek op hem.

De dagen nadat ik terug was heb ik niet zo veel uitgespookt (donderdag had ik vrij gekregen omdat de grondmonsters moesten drogen), vrijdag zijn Josh en ik wel naar Auckland Universiteit geweest om de bladval monster in Berlese trechters te doen. Dit zijn trechters waar een rooster in zit en een erg fel licht, zodat alle insecten naar de bodem van de trechter gaan. De bodem eindigt in een bakje met monopolyethylene glycol (dacht ik), waar alle insecten dood gaan zodat wij ze kunnen gebruiken voor onze analyses. Helaas sterven ze allemaal, maar wel in het belang van de wetenschap. Moedige pioniers.

Afgelopen zaterdag zijn Gideon en ik naar Kelly Tarlton’s Underwaterworld geweest en vandaag zijn we gaan barbequen in de regen (ja echt waar). Maar hier ga ik morgen over verder schrijven. Het is namelijk al 23.00 en ik ben kapot!!
Welterusten

Foto's en film volgt nog!!